تاریخ هر کشوری نامهای بزرگی دارد که جدای علت نامگذاری شان بزرگ بوده اند.نامهایی که گاه به فراخور زمان خوب و بد نامیده شدند و مدح ها و توهین ها نثارشان شده است.با وجود فرهنگ مرده پرستی ما، گاه ،نامهای زنده ای هستند که سنگینی خود را به همه نشان می دهند و نمی شود بی توجه از کنارشان گذشت و تاریخ را ساخت.البته قضاوت در مورد این نام های بزرگ چندان ساده نیست و هر چه نامی بزرگتر باشد ،قوت و ضعفش بیشتر در معرض افکارو انظار قرار خواهد گرفت.
اما آنچه معلوم است،همیشه گروهی بوده اند که یا از سر حسادت تحمل این نامهای بزرگ را نداشته اند و یا چون آنها را مخالف خود می دیدند ، می خواستند کوچک شان کنند و یا کوچک جلوه شان دهند.
از راه هایی چون تخریب و توهین و عیب جویی ،و گاه تراشیدن نامهای کوچک در مقابل آنان،و سعی در بزرگ جلوه دادن شان و هل من مبارز طلبیدن.
برای این به دروغ بزرگ سازی ها هم ،دستک و دفتر و حامی و نامی تراشیدن ها باب می شود و سعی می شود که به جامعه و حتی آن نام بزرگ بقبولانند که این طفل یک روزه و حبابی بزرگ شده که حتی اطرافیان و کسانی که با او کار کرده اند هم حسابی ازش نمی برند و سخنش را جدی نمی گیرند ، قادر است دریا را به کاسه ماستی ،دوغ کند.
اما اشتباه تاریخی این خیال پروران آن است که هنوز از الفبای بزرگ شدن و بزرگ ماندن بی خبرند و گمان می برند که می شود با سربازی بی پشتوانه ،شاه عرصه را به ورطه مات کشاند.
زهی خیال باطل که عرض خود می بری و...
یادداشت استاد عبدا... شهبازی در مورد کشته شدن محسن روح الامینی.
